Sakramenty Święte

SAKRAMENT CHRZTU ŚWIĘTEGO

1. Chrzest św. w naszej parafii udzielany zasadniczo  w 3. niedzielę miesiąca bezpośrednio po mszy św. o godz. 12.15. Sprawy Chrztu w inne niedziele rozpatrujemy indywidualnie w kancelarii parafialnej.

2. Rodzice i chrzestni biorą udział w nauce przedchrzcielnej, która odbywa się w salce katechetycznej w sobotę przed niedzielą chrztu o godz. 17.00. Gdyby z jakichś względów ww. nie mogli uczestniczyć w tych naukach w naszej parafii, mogą to uczynić w dowolnej parafii, przynosząc odpowiednie zaświadczenie.

3. Zgłoszenia dziecka do chrztu dokonują tylko rodzice w kancelarii parafialnej w tygodniu poprzedzającym chrzest św. Należy w tym celu przynieść:
– metrykę urodzenia dziecka,
– metrykę ślubu kościelnego (lub znać jego datę i miejsce), dokładne dane chrzestnych (imię, nazwisko, wiek, adres oraz zaświadczenie proboszcza chrzestnych zezwalające im na bycie chrzestnym).
– w przypadku, gdy rodzice dziecka mieszkają na terenie innej parafii, a chcą ochrzcić dziecko w naszym kościele przynoszą ze swojej parafii tzw. przekaz chrztu.

4. Rodzicami chrzestnymi mogą być tylko: wierzący i praktykujący katolicy, którzy przyjęli sakrament bierzmowania i ukończyli 16 lat oraz mają zezwolenie swojego proboszcza, dopuszczające ich do tej godności (nasi parafianie winni wcześniej – tzn. przed nauką przedchrzcielną – uzyskać takie zezwolenie). Jeżeli chrzestni są małżonkami muszą mieć ślub kościelny, jeżeli są uczniami szkoły średniej przynoszą od swojego katechety potwierdzenie uczestnictwa w lekcjach religii (brak uczestnictwa w katechezie wyklucza z funkcji chrzestnego).

5. Zgłaszając chrzest rodzice składają dowolną ofiarę na potrzeby Kościoła.

6. Rodzice (jeśli są stanu wolnego lub żyją w małżeństwie kośclelnym) i chrzestni przystępują przed chrztem do sakramentu pokuty.

7. Rodzice lub rodzice chrzestni przygotowują pamiątki chrzcielne: nową świecę oraz białą szatę chrzcielną dla dziecka.

8. W rocznicę chrztu – tzw. roczek – rodzice i chrzestni wraz z dzieckiem uczestniczą we mszy św. rocznicowej (3 niedziela miesiąca, godz. 12.15), na której dziecko otrzymuje specjalne błogosławieństwo.

SAKRAMENT BIERZMOWANIA

 Zapisy do przyjęcia Sakramentu Bierzmowania będą przyjmowane w kancelarii parafialnej w godzinach urzędowania po 18 sierpnia.

SAKRAMENT EUCHARYSTII

Zapisy do I Komunii Św. dzieci z naszej Parafii są przyjmowane w kancelarii parafialnej w godzinach urzędowania. Zgłoszenie dziecka dokonują rodzice  do 1 września. Dzieci uczestniczą w katechezie sakramentalnej (niezależnie od katechezy szkolnej). 

Uroczystość I Komunii Św. w 2020 r. będzie w niedzielę: 3 maja o godz. 10.00. 

SAKRAMENT POKUTY I POJEDNANIA

Sobota

17.00 do 18.30

W tygodniu przed mszą św.

8.00 i 18.30

W niedziele przed każdą mszą św.

SAKRAMENT CHORYCH

Kościół wierzy, wyznaje i naucza, że wśród siedmiu sakramentów istnieje jeden specjalnie przeznaczony do umocnienia osób dotkniętych chorobą, cierpiących i będących w niebezpieczeństwie śmierci, a jest to sakrament namaszczenia chorych.

Sakrament namaszczenia chorych jest więc jednym z siedmiu znaków sakramentalnych Nowego Testamentu ustanowionych przez Chrystusa. Wspomina o nim św. Marek, pisząc o działalności Apostołów, którzy między innymi „wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali” (Mk 6, 13). Poleca go natomiast wiernym i ogłasza Apostoł Jakub pisząc: „ Choruje ktoś wśród was? Niech wezwie kapłanów Kościoła i niech modlą się nad nim namaszczając go olejem w imię Pańskie. Modlitwa płynąca z wiary wybawi chorego i ulży mu Pan. A jeśliby był w grzechach, będą mu odpuszczone” (Jk 5,14-15).

Sobór Trydencki wyłożył właściwą naukę o istocie i skutkach sakramentu namaszczenia chorych. W jego dokumentach czytamy: „Istotą jest łaska Ducha Świętego. Jego to namaszczenie usuwa winy, jeśli byłyby jeszcze jakieś do odpokutowania, oraz pozostałości grzechu: przynosi ulgę i umocnienie duszy chorego, wzbudzając w nim wielką ufność w miłosierdzie Boże. Chory podniesiony na duchu łatwiej znosi dolegliwości choroby i trudy, łatwiej opiera się pokusom szatana… a niekiedy odzyskuje zdrowie ciała, jeśli jest to pożyteczne dla zbawienia duszy”.

Kto powinien przyjąć namaszczenie chorych.
Sakrament namaszczenia chorych nie jest więc sakramentem przeznaczonym tylko dla tych, którzy znajdują się w ostatecznym niebezpieczeństwie utraty życia. Odpowiednia zatem pora na przyjęcie tego sakramentu jest już wówczas, gdy wiernym zaczyna grozić niebezpieczeństwo śmierci z powodu choroby lub starości.

Jeśli chory, który został namaszczony, odzyskał zdrowie, w przypadku nowej ciężkiej choroby może ponownie przyjąć ten sakrament. W ciągu tej samej choroby namaszczenie chorych może być udzielone powtórnie, jeśli choroba się pogłębia. Jest rzeczą stosowną przyjąć sakrament namaszczenia chorych przed trudną operacją. Odnosi się to także do osób starszych, u których pogłębia się starość.

Szafarz namaszczenia chorych
Św. Jakub Apostoł pisze: „Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana” (Jk 5,14). Jedynie więc kapłani,tzn. biskupi i prezbiterzy, są szafarzami sakramentu namaszczenia chorych. Duszpasterze winni więc pouczyć wiernych o dobrodziejstwach tego sakramentu, aby w razie potrzeby nie zaniedbywali sprawy wezwania kapłana do chorego, by nie pozbawiać go daru tego sakramentu.

Skutki sakramentu namaszczenia chorych
Na temat skuteczności sakramentu namaszczenia chorych św. Jakub Apostoł pisze bardzo wyraźnie: „A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5,15). Podobnie jak w każdym sakramencie, również w namaszczeniu chorych, udzielana jest szczególna łaska Ducha Świętego. Duch Święty umacnia chorego, obdarza go pokojem i odwagą, by mógł przezwyciężyć i znieść wszystkie dolegliwości związane z chorobą lub starością. Duch Święty daje choremu moc do przezwyciężenia pokus złego ducha i lęku przed śmiercią. Prowadzi do uzdrowienia duszy, a także uzdrowienia ciała, jeśli taka jest Boża wola.

Ponadto wielkim darem sakramentu namaszczenia chorych jest łaska przebaczenia: „jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone”. Jeśli z jakiegoś powodu chory nie może już odbyć spowiedzi świętej, dostępuje odpuszczenia wszystkich grzechów.

Troska o chorych
Chrystus Pan pochylał się nad chorymi, współczuł im, kładł na nich ręce i uzdrawiał. Przed uzdrowieniem wymagał od nich głębokiej wiary. Zanim uzdrowił paralityka, którego przyniesiono Mu na noszach, odpuścił mu grzechy. Chrystus powołał uczniów i dał im udział w swoim posłannictwie. Posłuszni swemu Mistrzowi, uczniowie „wyszli i wzywali do nawrócenia. Wyrzucali też wiele złych duchów oraz wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali” (Mk 6,12-13). Szczególny udział w niesieniu ulgi chorym mają krewni i wszyscy, którzy z jakiegokolwiek tytułu nimi się opiekują. Oni to przede wszystkim powinni pokrzepiać chorych słowami wiary i wspólną modlitwą, polecać ich cierpiącemu i uwielbionemu Panu, a nawet zachęcać, by łączyli się dobrowolnie z męką i śmiercią Chrystusa, i w ten sposób przysparzali dobra Ludowi Bożemu. Kiedy zaś stan zdrowia się pogarsza, obowiązkiem krewnych i opiekunów jest w porę powiadomić proboszcza, chorego zaś delikatnie i roztropnie przygotować do przyjęcia sakramentów w odpowiednim czasie.

Kapłana prosimy również wówczas do chorego, gdy jest on nieprzytomny, aby udzielił mu absolucji i sakramentu namaszczenia, modlił się za niego i udzielił mu specjalnego błogosławieństwa.

Przygotowanie do sakramentu namaszczenia
Stół w pobliżu łóżka chorego nakrywamy białym obrusem. Umieszczamy na nim krzyż, a obok świecę chrzcielną chorego lub inne świece. Na małym talerzyku przygotowujemy plasterek cytryny lub trochę soli oraz kilka kulek z waty do oczyszczenia palców po namaszczeniu. Ustawiamy również w małym naczyniu wodę święconą i kropidło.

MODLITWA W INTENCJI CHOREGO:

Wszechmogący wieczny Boże, wiekuiste zbawienie wierzących,
wysłuchaj naszych próśb za chorego sługę Twojego N. (służebnicę Twoją N.),
dla którego (której) błagamy o pomoc, aby odzyskał (ła) zdrowie
i składał (ła) Ci dzięki w Twoim Kościele. Przez Chrystusa Pana naszego.

Amen.

SAKRAMENT KAPŁAŃSTWA

Przez sakrament chrztu stajemy się członkami Kościoła – ludu Bożego i Mistycznego Ciała Chrystusa. Przez sakrament bierzmowania Zbawiciel wyznacza nam i równocześnie uzdalnia nas do nowych zadań związanych z budowaniem Kościoła. Podobnie i sakrament święceń kapłańskich, uzdalnia do bardzo ważnej dla życia i wzrostu Kościoła posługi, przez którą równocześnie oddawana jest chwała Bogu. Kapłaństwo to władza i funkcja pośredniczenia miedzy Bogiem a ludźmi, związana z urzędem kapłana.

Zbawiciel wybrał dwunastu najbliższych swoich współpracowników – apostołów, którym, zlecił dzieło przekształcania świata w królestwo Boże, wyzwolone z mocy grzechu i szatana, a oddane Bogu i uświęcone. Dlatego też nakazał im głosić Ewangelię wszelkiemu stworzeniu, sprawować Eucharystię na Jego pamiątkę oraz odpuszczać grzechy. Również kapłani mają troszczyć się o królestwo Boże, czyli mają budować Kościół, Mistyczne Ciało Chrystusa, a przez to przyczyniać się do zbawienia świata i do uwielbienia Boga. Tak jak apostołowie, kapłani powołani są do głoszenia światu Ewangelii Jezusa Chrystusa, do szafowania sakramentami, głównie zaś – do sprawowania Eucharystii oraz udzielania rozgrzeszenia.

W Kościele istnieją trzy stopnie sakramentu świeceń: diakonat, prezbiterat (kapłaństwo) i biskupstwo. Każde ze święceń wyciska odrębny niezatarty charakter sakramentalny i tym samym w szczególny sposób upodabnia człowieka do Chrystusa Kapłana, Proroka i Pasterza. W tej potrójnej funkcji Chrystusa – kapłańskiej, prorockiej, zwanej inaczej nauczycielską, i pasterskiej, czyli królewskiej – ma udział każda wyświęcona osoba.

Przez charakter sakramentalny wyświęcony należy w szczególny sposób do Chrystusa i do Jego Kościoła. Istotą życia kapłańskiego powinno zatem być współdziałanie z Chrystusem ofiarującym się, nauczającym i kierującym świat ku Ojcu.

Prezbiterzy bowiem przez święcenia i misję, otrzymywaną od biskupów, zostają wyniesieni do służenia Chrystusowi Nauczycielowi, Kapłanowi i Królowi, uczestnicząc w Jego posłudze, dzięki której Kościół, tutaj na ziemi, nieustannie rośnie jako Lud Boży, ciało Chrystusa i Świątynia Ducha Świętego.

Kapłani poświęceni Bogu nowym sposobem w momencie przyjęcia sakramentu święceń, przez włożenie rąk, któremu towarzyszy uroczysta modlitwa konsekracyjna, stają się żywymi narzędziami Chrystusa Wiecznego Kapłana, aby mogli kontynuować przez wieki Jego przedziwne dzieło, które skutecznością z wysoka odnowiło cały rodzaj ludzki.

Kapłanem może być, zgodnie z wolą Chrystusa i tradycją Kościoła, tylko mężczyzna; w sakramencie święceń kapłańskich dokonuje się jego zjednoczenie z Chrystusem Kapłanem, tak że przyjęte kapłaństwo staje się szczególnym uczestnictwem oraz kontynuacją kapłaństwa Chrystusa, najwyższego i jedynego Kapłana, a osoba kapłana staje się znakiem, obrazem i narzędziem Chrystusa Kapłana, Głowy, Pasterza i Oblubieńca Kościoła; dlatego w Kościele rzymskokatolickim zobowiązany jest on do życia w celibacie, podjętego dla Królestwa (Mt 19,12; Łk 18,29).

Stanowisko Kościoła rzymskokatolickiego w sprawie możliwości przyjmowania sakramentu święceń kapłańskich przez kobiety jest jednoznacznie negatywne. Kodeks Prawa Kanonicznego jednoznacznie stwierdza, że święcenia ważnie mogą otrzymać ochrzczeni mężczyźni, natomiast kobiety niezdolne są do kapłaństwa z prawa Bożego; niemożność udzielania sakramentu święceń kapłańskich kobietom z powodu „całkowicie wolnej i suwerennej decyzji Jezusa Chrystusa, który na swych apostołów powołał samych mężczyzn”. Papież stwierdza, że związana ze świeceniami kapłańskimi misja nauczania, uświęcania i kierowania wspólnotą została przez Chrystusa powierzona apostołom i od początku zastrzeżona wyłącznie dla mężczyzn. Nawet Maryja „nie otrzymała misji właściwej apostołom ani kapłaństwa urzędowego”, co nie umniejsza jej godności, ale odpowiada zamysłowi Bożemu; stąd też Kościół nie ma władzy udzielania sakramentu święceń kapłańskich kobietom, a jego stanowisko ma charakter wiążący i ostateczny.

SAKRAMENT MAŁŻEŃSTWA

Kandydaci do małżeństwa powinni zgłosić się do kancelarii parafialnej w miejscu zamieszkania narzeczonej lub narzeczonego na trzy miesiące przed planowanym terminem ślubu. Jeżeli ślub ma być w innej parafii niż ich rodzima, potrzebna jest na to zgoda proboszcza parafii jednego z kandydatów.

Dokumenty potrzebne do zawarcia małżeństwa „konkordatowego”:

• aktualne (tzn. nie starsze niż sześć miesięcy) świadectwa chrztu świętego, zawierające adnotację  o przyjęciu sakramentu bierzmowania i o stanie wolnym kandydatów,
• dowody osobiste,
• świadectwa katechezy na poziomie ukończonej szkoły, a w przypadku ich braku potwierdzenie odbycia katechumenatu przedmałżeńskiego.
• trzy egzemplarze „zaświadczenia stwierdzającego brak okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa” (pobiera się je w USC i ważne są trzy miesiące od daty wydania)

Narzeczeni biorą udział w naukach przedślubnych, które odbywają się w Duszpasterstwie Rodzin Diecezji Gliwickiej - strona internetowa www.dorodzin.pl.  oraz w trzech konsultacjach w Poradni Życia Rodzinnego (na konsultacje dobrze jest zgłosić się wcześniej niż trzy miesiące przed ślubem, nawet przed odbyciem nauk ogólnych; termin pierwszego spotkania w naszej poradni parafialnej można ustalić telefonicznie w czwartki od godz. 17, nr tel. (32) 230-83-48).

Nowożeńcy, którzy nie są bierzmowani oraz nie ukończyli katechizacji w zakresie szkoły ponadpodstawowej mają obowiązek ukończenia tzw. katechumenatu (10 nauk uzupełniających z zakresu podstawowych wiadomości z religii), który odbywa się w parafii katedralnej w Gliwicach.

Świadkami ślubu mogą być jedynie osoby pełnoletnie. Bez względu na narodowość i wyznanie (mogą być tej samej płci). Przed ślubem przynoszą do zakrystii dowody osobiste swoje i narzeczonych. Jeżeli ślub odbywa się w czasie mszy świętej wypada – jeśli są ludźmi wierzącymi – by przystąpili wraz z nowożeńcami do Komunii św.

Wymienione wymagania dla pragnących przyjąć sakrament małżeństwa wynikają z przepisów prawa kościelnego i cywilnego naszego kraju.